کشاورزان در گذشته برای روشنایی محل کارشان ناچار به تهیه نوعی روغن چراغ بودند. به این منظور روغن را از دانه نوعی گیاه که در زبان محلی به آن ونجیر می گویند، می گرفتند. دانه این گیاه روغنی در پاییز هر سال به دست می آمد. دانه ها در لایه ای به ظاهر تیغ دار که در واقع تیغ ندارد و شبیه تیغ بود، قرار داشت. هسته سرشار از روغن را از داخل آن خارج کرده با هاون به خوبی می کوبیدند. سپس آن را در قابلمه یا دیگ بر آتش، به قدری داغ می کردند تا تبدیل به مایع شود. این مایع همان روغن چراغ بود. حدود پنجاه گرم آن را در چراغ موشی کوچک یا پیه سوز می ریختند. سپس فتیله ای از جنس پنبه درون آن گذاشته سر دیگرش را از آن آویزان می کردند. با آتش زدن آن روشنایی مورد نیاز به دست می آمد. بنا به گفته سالمندان، هیچ کس دچار چشم درد و عوارض پوستی نمی شد به علت اینکه نوعی گیاه بود که از آن به عنوان دارو استفاده می کردند. کم کم در سال 1333نفت جایگزین دانه های روغنی و هیزم شد. امروزه این گیاه برای درمان بیماریهای پوستی و برای تهیه سرمه از روغن آن ، در حسن آباد در حد کم کشت می شود. وبلاگ: جا دارد از چراغی که با روغن ونجیر کار می کرد، عکسی تهیه و ارسال می شد. همچنین چگونگی استفاده از آن برای چشم درد و برای درمان بیماریهای پوستی توضیح داده شود. کشاورزانی که مشغول کاشت این گیاه هستند، یکی از منابع تحقیق می توانند باشند.
