نخل گردانی. یکی از آیین های بسیار جالب و جانسوز در حسن آباد که پیشینه ی آن در ایران به دوره ی صفویه باز می گردد، نخل گردانی است. که با عنوان سنبل تشییع پیکر مطهر حضرت اباعبدالله(ع) برگزار می گردد و در شهرهایی مانند یزد، ابرکوه، نایین ، کاشان و اصفهان و برخی از مناطق کویری برگزار می شود که اشعاری خاص خود را دارد و با آهنگی مخصوص زمزمه می شود.
پارچه های نخل را بعد از محرم از چهارچوب باز می کنند و دو روز قبل از ماه محرم دوباره پارچه های آن را به چهارچوب می پوشانند و آماده ی عزاداری می شوند.
یکی از زیباترین برنامه های این آیین، عاشور نشاندن اطفال کوچک است که در روز تاسوعا اجرا می گردد. شخصی اطفال را بغل گرفته هنگامی که عزاداران نخل را می گردانند، آنان را از زیر نخل عبور می دهد تا آنان را بیمه حضرت ابوالفضل(ع) گرداند.
قسمتی از مرثیه های این آیین به شرح ذیل است:
امشب رسول عالمین دارد عزا بهر حسین
آید به محشر فاطمه با اضطراب و واهمه
گوید حسین من چه شد؟ نور دو عین من چه شد؟
گوید علمدارم چه شد؟ آن اکبر زارم چه شد؟
آن قاسم داماد من آن عابد تبدار من؟
آن اصغر بی شیر من؟ آن طفل بی تقصیر من؟
امشب رسول عالمین دارد عزا بهر حسین
دردا که شاه تشنه لب گردد سر از پیکر جدا
افتاده در دشت بلا اعضا زیکدیگر جدا
غلطان به خون خویشتن گل های بحر احمری
از موج طوفان بلا قاسم جدا اکبر جدا
از جدول تیر سنا خوردند و آب از تشنگی
عباس آب آور جدا طفل حسین اصغر جدا
آوا که از بیداد دون گشتند اسیر، آل عبا
عابد جدا، زینب جدا، کلثوم غم پرور جدا
موسی جدا عیسی جدا یحیای پیغمبر جدا
و عزاداران در جواب مداحان این بند را تکرار می کنند:
دردا که شاه تشنه لب گردد سر از پیکر جدا
علی صادقی (اسماعیل)
