هرگاه کسی می میرد، بستگان و فامیل ها از شهرها و روستاهای دیگر برای شرکت در مراسم ترحیم، به محل زندگی متوفی سفر می کنند. (اهمیت دادن به این سفرها در جاهای مختلف، متفاوت است)
بسیاری مواقع مسافران ناچارند دست کم یک شبانه روز را مهمان صاحبان عزا باشند. در عین حال که صاحبان عزا موظف به پذیرایی از مهمانان با روی باز هستند، مشکلات زیاد را تحمل می کنند مخصوصا با توجه به اینکه مرگ و میرها یکباره اتفاق می افتد و صاحبان عزا بدون آمادگی قبلی به هر قیمتی شده باید از افراد زیاد پذیرایی کنند و محل سکونت را برایشان مهیا سازند. خیلی مواقع، اندوه پذیرایی از مهمانان در عزاها سنگین تر از اندوه مرگ عزیزشان است.
بدتر اینکه در بعضی مناطق رسم است که صاحبان عزا پس از مدتی باید به عنوان بازدید، به شهر و روستای مهمانان سفر کرده و با حضور در منزل آنها، مراتب تشکر و قدردانی را اعلام کنند!
آن روی سکه
مهمانانی که راه دور و نزدیک را برای شرکت در مراسم، طی می کنند نیز مشکلاتی را تحمل می کنند: هزینه ی سفر، تعطیل کردن کار، خطر سفر و…
معمولا مهمانان نیز از چنین سفری دلخوش نیستند اما آداب اجتماعی اقتضای تحمل این امور را می کند و الا گلایه ی صاحبان عزا و گاهی کدورت را در پی دارد. همان صاحب عزایی که حضور مسافران، سبب رنج و زحمت او می شود و چه بسا از حضور مهمانان در آن شرایط، دلخوش نیست، گلایه هم می کند که چرا به مرده ی آنها اهمیت نداده اند!
فرهنگ اسلامی
در فرهنگ اسلامی چیزی به عنوان مجلس ترحیم برای مرده وجود ندارد تا سبب این مشکلات و گرفتاری های دو طرف شود.
منبع: سایت گفتگو با زرتشتیان
