سید حسن فاطمی
در این ایام که به سوگواری سیدالشهدا(ع) اختصاص دارد مناسب دانستم خاطره ای از خودم بیان کنم. این خاطره نشان می دهد که اگر دسترسی به مزار امام حسین(ع) برایمان دشوار است ، امامزادگان جلیل القدر می توانند جایگزینی مناسب باشند و چه بسا همان پاداش را داشته باشد.
چند سال پیش سفری خانوادگی به شیراز داشتیم. غروب روز 28/5/1385 به سعادت‌شهر رسیدیم. از این شهر تا شیراز چند ساعتی مانده است. آنجا در گذشته روستایی به نام سعادت‌آباد بود. نمی‌خواستم در شب رانندگی کنم. به دنبال جایی بودیم که بتوانیم با خانواده، شب را بگذرانیم. به بارگاه امامزاده حسین در همان شهر راهنمایی شدیم.
علاوه بر اتاقهای متعدّد در اطراف صحن، در خود صحن نیز زیر درختان خرّم، سکوهایى جهت استراحت خانوادگی تدارک دیده بودند. بنا شد شب را در آنجا بگذرانیم. آن شب این سؤال در ذهنم تکرار مى شد که: امامزاده در اینجا، که تا مدتى پیش روستایى دورافتاده بوده، چه مى کرده است؟ بعید است او سند و شجره‌نامه ی معتبر داشته باشد. این افکار سبب کم‌اعتنایی شد و در ابتدای ورود، به حرم نرفتم. حتی وقتی بچه و مادرشان از من خواستند که برای زیارت به حرم برویم، بهانه آوردم که: من مواظب وسایل هستم. آنها رفتند و من نه.
ساعت 10:30 براى خواندن نماز مغرب و عشا داخل حرم شدم. بعد از نماز، شایسته نبود که تا آنجا رفته باشم اما فاتحه ای برای امامزاده نخوانم. کنار ضریح، فاتحه ای قرائت کردم.
آن شب در صحن امامزاده زیر چادر خوابیدیم. همانجا در عالم خواب دیدم برای مدتی کوتاه به کربلا رفته ام. همراهیان همگی به زیارت امام حسین(ع) رفتند اما من نرفتم و بدون زیارت حضرت سوار اتوبوس شدم تا برگردم اما با خود گفتم: آیا درست است کسی تا اینجا بیاید ولی به زیارت امام نرود؟ براى زیارت از اتوبوس پیاده شدم و... .
صبح رؤیا را براى اعضاى خانواده گفتم و از آنها خواستم که باهم زیارتى با معرفت انجام دهیم.
http://arabicyazdanpanah.blogfa.com/post-19.aspx
