وزن. در حسن آباد ترازو و به زبان محلی «ترازی» انواع گوناگون داشت. بعضی انواع آن عبارت است از: ترازوی چرمی، ترازوی آهنی و قپان. چه بسا انواع دیگری نیز داشته است.
بارهای گندم، جو، پنبه و مانند آنها را با ترازوی چرمی می کشیدند یا این که با کیل اندازه¬گیری می کردند و در نهایت یکی از کیل ها را می کشیدند و هرچه بود جمع می زدند. امروزه باسکول و ترازوهای دیجیتالی جای ترازوهای قدیم را گرفتند.
جنس کفه های ترازوی چرمی از پوست گاو دو لایه است که وسط آن از کاه پر می کردند و سپس دو لایه را به صورت گرد به هم می دوختند.
وسیله ی دیگر، قپان بود. قپان وسیله ای بود که در وسط چوبی قرار می دادند و به یک طرف چوب، بار وصل می کردند و یک نفر به عنوان قپان¬دار، سنگ را به طرف دیگر چوب آویزان می کرد و بدین وسیله وزن اشیاء به دست می آمد.
یکی از واحدهای وزن «من» است که مقدار وزن آن در اماکن مختلف متفاوت است. «من تبریز» برابر سه کیلوگرم است ولی در حسن آباد نشان دهنده ی دو وزن متفاوت است. اگر بگویند: «من کهنه» برابر با پنج کیلوگرم است و اگر بگویند: «من سنگ شاه» مراد شش کیلوگرم است.
معمولا سنگ ها به این صورت به زبان محلی نام گذاری شده بود: بعنار (پنج مثقال)، دینار (ده مثقال)، ویست و بنج (200 گرم)، ویست و بنج و ده نار (250 گرم)، بانجا (300 گرم)، بانجا و ده نار (350 گرم)، هفتاد و بنج (400 گرم)، سا (500 گرم)، سا ویست و بنج (750 گرم)، سا و بنجاه (یک کیلو)، سه چرک (یک کیلو و نیم)، نیم من، نیم من و دینار، نیم من و بانجا، نیم من و سا، نیم من کهنه (دو کیلو و نیم)، نیم من شاه، یک من کهنه (پنج کیلو)، نیم سنگ شا (سه کیلو)، یک من سنگ شاه (شش کیلو).
محمود صادقی
